Julian Rotter opracował teorię, w której wyznaczył zewnętrzne i wewnętrzne poczucie umiejscowienia kontroli. Osoba z zewnętrznym poczuciem umiejscowienia kontroli uznaje, że to, co się wokół niej dzieje jest wynikiem działania czynników zewnętrznych, niezależnych od jej umiejętności, nakładu pracy, woli. Osoba zewnątrzsterowna jest wygodna dla otoczenia: bierna, lojalna i wierna wobec tych, którzy nią sterują, podporządkowana, niezdolna do samodzielnych decyzji, nie biorąca odpowiedzialności za swoje czyny. Sukces uznaje za dar losu, przypadek, porażkę jako pech lub złośliwe działanie innych. Osoba z wewnętrznym poczuciem umiejscowienia kontroli, wewnątrzsterowna, ma przekonanie, że to, co dzieje się w jej życiu jest wynikiem jej decyzji, działań. To osoba aktywna, kreatywna, niezależna, podejmująca decyzje i biorąca za nie odpowiedzialność. Sukces uznaje jako efekt nakładu swojej pracy lub umiejętności, porażkę jako efekt własnych zaniechań lub zwyczajny błąd, który można naprawić.

Jeśli ta teoria przekonuje Państwa, że warto wzmacniać samodzielność dziecka to Alicja Kost pisze o ciekawym eksperymencie, w którym autorzy pokazali, że dzieci chcą i potrafią być samodzielne, jeśli tylko da się im taką możliwość.

“Jeśli umiecie diagnozować radość dziecka i jej natężenie, musicie dostrzec, że najwyższą jest radość pokonanej trudności, osiągniętego celu, odkrytej tajemnicy. Radość triumfu i szczęście samodzielności, opanowania, władania.”

Janusz Korczak, “Jak kochać dziecko.”

(Więcej o poczuciu umiejscowienia kontroli: https://psychologiaity.com/…/poczucie-kontroli…/)